Hep kaybedince mi anlar insan? Hep iş işten geçince mi dank eder kafaya? Bitmez zannedilen zamana mı aldanırız? Varlığın var olduğunu yok olduğunda mı hissederiz? Haydi buyurun, ne oldu hani başlar yukarda, çalımlı yürüyüşlerin getirisi ne oldu? Çevredeki üç beş yalakanın yaldızlı sözleri kulaklarda yankılanır  , onları da bulamazsınız yanınızda. 
Nedense tamamen kapatıp sonra açmak isteriz kapıyı. Oysa o kapı zaten açık değil miydi bir zamanlar? Kapatana kadar aralık bıraksaydınız, içeriye az da olsa ışık sızmaz mıydı? Yoksa, kendimizi ölümsüz mü sandık, dünyanın makamı malımı aldattı.

Bir insanın işlediği günahlardan nedamet duyması, utanması, mahzun olması güzel bir şeydir. Yani pişmanlık, yapılanı onaylamamak demektir veya çirkin addetmek demektir. Bir insan, günlük hayatında sürekli zikzaklar çizerek yürür .Dünyayı, kendi doğrularıyla oluşturur. Pişmanlık duyan için hala umut vardır, elbette zamanında olmak şartıyla…

Yarınları düşünün, sokaklarda nasıl yürüyeceksiniz? İnsanlar size vefa mı yoksa nefretle mi bakacaklar? Neler kattınız ,hangi iğlikleri yaptınız, hoş bir seda ile anılacak ne hizmet sundunuz? Hangi garibana dokundunuz? Kimseye borçlu hissetmiyorsanız elde ettiğiniz konumu, yaratana karşı kul olabilme gereğini hissedin derim… Kendinizi sorgulayınız. 

Peygamber efendimiz (SAV) 

‘’Bu dünyada garip gibi yaşa, yolcu gibi ol ve kendini ölmüş kabul et’’ buyuruyor. Çünkü bir gün mutlaka öleceğiz. Muhakkak olacak şeyi, şimdiden oldu bilmeli. Öldükten sonra pişmanlık, ah demek, yandım demek fayda vermeyecek. Şimdiden ona hazırlanmakta fayda var. Onun için şimdiden uyanmak gerekir. Yine Peygamber efendimiz (SAV) ‘’Şu kişiye şaşılır ki, o dünyanın peşinde, ölüm de onun peşindedir.’’ buyurdu. O halde, 

‘’Nasihat olarak ölüm yeter’’ hadis-i şerifini de düşünerek ölenlerden ibret almaya çalışmalıdır.

Ne dersiniz…?