Atalarımız, "Dost, kara günde belli olur" demişler. Kara gün kişilere göre değişmektedir. Kimisi için ölüm kalım, kimisi için geçim zorluğu, kimisi için ekmek kavgası, kimisi için hastalık, kişisel sıkıntı ve zorluklar belki de beklenen bir selam bir hatır sormak….Başkası için önem arz etmeyen bir durum kimi için önemli olabilir. Gerçek dost, sadece elimizi tutmaz kalbimize dokunur. Dostun yanında rahatlar, huzur buluruz. Derdinizi azaltmak ve taşınır kılmak için, dostun varlığı yeter. Yanımızda olması kafidir. Hatta sesini telefondan duymamız bile ilaç gibi gelir. Mutluluklarımızı paylaşmada da dostlara ihtiyaç duyarız ve dostlarla paylaşınca ancak mutlu oluruz. Bir de yanınızda olduğu halde, size çok uzak bulunanlar vardır. Bunlarla kan bağı da olsa yılları aynı ortamda geçirmiş olsanız da dost olmaktan çok uzak kalmışlardır .Onlar bir kuru ve duygusuz gövdeden başka bir şey hissettirmez. Ellerine geçen fırsatlarda size dost olarak görevini yerine getirmektense öteleyerek inkarcı egoistçe davranış içinde olurlar. Malum olsun ki dostluk iyi huyun, ayrılık ve geçimsizlik ise kötü huyun meyvesidir. İyi huy sevmeyi, anlaşmayı, uyuşmayı gerektirir. Kötü huy ise kızma, hased ve sırt çevirme hâsıl eder. Tıpkı ağaç iyi olunca mahsulün de iyi ve tatlı olması gibi. Gerçek ve samimi dostlar asla dostunu satmazlar, dostlukları ebedi kalıcıdır, durum ve koşullara göre değişmez. Dost olun dostça kalın…