Sizler de bilirsiniz bir hüzün kaplar ya insanın içini, geceden artarak gelen bir hüzün, belki sonbahardandır, belki de yitirdiğimiz hayallerimiz, tükenen ümitlerimiz, ömür diye akan zamandandır belki, belki sıcak bir çayın üşüyen buharındandır…

Sevgili okurlarım, bugün sizlerle bir şiirimi paylaşmak istedim, yalnızlığın ve çaresizliğin beni sardığı bir anda yazdığım…

YÜRÜYORUM

Yürüyorum yalın ayak

Yıldızlara tutunarak

Gök ağlıyor yer ıslak

Dökülüyor üzerime hazan yaprakları

Örtüyor bastığım toprakları

Karanlıkta kayboldu izlerim

Gün doğumunda gözlerim

Açılsın gökyüzü perde perde

Kaybolan ümidim nerde

Bak Ne ses var ne duman

Alıp götürmekte zaman

Dur gitme de geri döneyim

Fırsat ver bir daha deneyim

Topladım solmuş gülleri

Seni anlatıyor dilleri

İsterim bir yetim duasında ansın

İçimi aydınlatan bir ışık yansın

Baharın ruhundan üfleyin kışıma

Bakmayın kışa benzeyen yaşıma.

                                             11.10.2023

Yalnızlıklarla karşılaşırız hayatımızın bir yerinde, hüzünlü geçse de günlerimiz, bize çorba sunup elimize bir çatal verse de hayat yine de ümidimizi kaybetmemeliyiz.

Kalan ömrünüzün, geçenden güzel olması dileğimle.