Ha bugün ha yarın derken sonunda seçim dönemi geldi çattı. Tabi aday olmak isteyenlerde bir bir yüzünü göstermeye, (kendi tabirleriyle) halka inmeye başladılar.

Ülke gündeminde cumhur ittifakı ve millet ittifakı olmak üzere iki merkezli bir seçim atmosferi olmakla birlikte, Aksaray’da bireysel bir yarış başladı. Partiler arası bir yarış olduğu kadar her partinin kendi içinde de kim aday olacak yarışı da oldukça dikkat çekiyor. Tabi bu benim aklıma bu seçimin, seçmen yararına değil de, daha bireysel fayda için olduğu fikrini getiriyor. Tıpkı şarkı bitene kadar sandalyenin etrafında dönerek oynan oyun gibi. Ortadaki sandalye ya da koltuğu kapmak, kazanmak için yapılan bir yarış var.

Farkındaysanız tüm seçmenler insanların duymak istediklerini, beklentilerini vaat ediyor ki sadece seçim zamanı duymaya alışık olduğumuz konular. Seçim bittikten sonra muhalif körü körüne muhalif olmaya, iktidarsa halkın sesine sağır olmaya devam edecek. Nerden mi biliyorum, geçen seçimden, ondan önceki seçimden biliyorum. Ama ben bu yazımda politikayı değil adayları değerlendireceğim.

Gözlemlediğim kadarıyla Aksaray’da üç tip aday çıkıyor. Birincisi vekil olmayı ütopya haline getiren ve hayatının büyük bir kısmını partiye adamış Taraftar Vekil Adayları.

Taraftar Vekil Adayları, partinin il teşkilatında başkanlık yapmış ya da partide görev almış adaylarda oluşuyor genelde. Ben isim vermesem de eminim sizlerin aklına bir iki örnek geliyordur. Bu adaylar partisinin veya ideolojisinin adına yıllarını harcadığı için vekilliği doğal hakları olduklarını düşünüyor. Ve mutlaka o adaylara (sadece yüzüne karşı) destek veren kişiler olduklarından seçileceklerini garanti gözüyle bakıyorlar.

İkinci aday türü ise Doğal Vekil Adayları.  Bu adaylar genelde işi gücü ile uğraşan ama nedense vatandaşları vekil olarak yakıştırdığı adaylardır. Yani bir başka değişle milletin gazına gelenler. Doğal Vekil Adayları sürekli olarak bir partiden davet gelmesini bekler ya da partilerinin kendilerinin hakkını yediğini düşünürler.  Bazıları ise daha önceden koltuğun tadını almış olup yeniden önemli hissetmek için o koltuğun peşine düşenlerdir. Bu adayların rakibi karşı parti değil kendi partisinin içindekilerdir.

Üçüncü aday türü ise benim hiç anlam veremediğim Müdavim Adaylardır.

Müdavim Adaylar, genelde seçilme umutları olmasa da aday olmayı gelenek haline getirmiş adaylardır. Bunun birkaç sebebi var; Bir kısmı partisine veya partisinin genel başkanına fanatik bağlı olduğu için destek verdiklerine inanmaları. Ya da bir kuruluşun başkanı olduğu için konumunu sağlamlaştıracağına inandıkları veya politik çizgisini vatandaşlar kanıtladıklarına inandıkları için aday olurlar. Tabi bu adayların en yaygını ise, seçilmeseler bile seçim sürecinde adaylığın verdiği önemli biri olma hissini yaşamak için aday olanlardır.

Yani anlayacağınız yeni seçim, Aksaray’da yine aynı seçim. Etkili konuşanın, ağzı güzel laf yapanın, vekil olmaya yetecek parası olanın seçildiği bir seçim olmamasını umarak adaylara bir sorum var Aksaray için seçilmekten başka ne yapacaklarını sormak istiyorum. Çalışmış yapılabilirliği ispatlanmış ve en önemlisi ayağı yere basan bir projeleri olduğunu umut ediyorum.

Bu belgesel tadındaki yazıma son veriyorum ve bir sonraki yazımda seçimlerimiz ve sonuçları üzerine yazacağımı belirtmek istiyorum.

Esen Kalın…